فصل دوم - اختلاف در صلاحیت و ترتیب حل آن
ماده 26
تشخیص صلاحیت یا عدم صلاحیت هر دادگاه نسبت به دعوایی که به آن رجوع شده است با همان دادگاه است. مناط صلاحیت تاریختقدیم دادخواست است مگر در موردي که خلاف آن مقرر شده باشد.
ماده 27
درصورتی که دادگاه رسیدگیکننده خود را صالح به رسیدگی نداند با صدور قرار عدم صلاحیت، پرونده را بهدادگاه صلاحیتدار ارسالمینماید. دادگاه مرجوعالیه مکلف است خارج از نوبت نسبت به صلاحیت اظهارنظر نماید و چنانچه ادعاي عدم صلاحیت را نپذیرد، پرونده راجهتحل اختلاف به دادگاه تجدیدنظر استان ارسال میکند. راي دادگاه تجدیدنظر در تشخیص صلاحیت لازمالاتباع خواهد بود. تبصره - درصورتی که اختلاف صلاحیت بین دادگاههاي دوحوزه قضایی از دو استان باشد، مرجع حل اختلاف بهترتیب یادشده، دیوان عالیکشور میباشد.
ماده 28
هرگاه بین دادگاههاي عمومی، نظامی و انقلاب در مورد صلاحیت، اختلاف محقق شود همچنین در مواردي که دادگاهها اعم از عمومی،نظامی و انقلاب به صلاحیت مراجع غیر قضایی از خود نفی صلاحیت کنند و یا خود را صالح بدانند، پرونده براي حل اختلاف به دیوان عالی کشورارسال خواهد شد. رأي دیوان عالی کشور در خصوص تشخیص صلاحیت، لازمالاتباع میباشد.
ماده 29
رسیدگی بهقرارهاي عدم صلاحیت در دادگاه تجدیدنظر استان و دیوانعالی کشور، خارج از نوبت خواهد بود.
ماده 30
هرگاه بین دیوان عالی کشور و دادگاه تجدیدنظر استان و یا دادگاه تجدیدنظر استان با دادگاه بدوي درمورد صلاحیت اختلاف شود حسبمورد، الا نظر مرجع عالی لازم تباع است.
